Xander groeide op in het Brabantse Son. Op jonge leeftijd leerde hij drummen en speelde hij piano en gitaar. Dat hij het ver zou schoppen als zanger had hij zelf nooit gedacht. Xander zat in een kroeg in Maastricht achter de piano de blues te spelen. Toevallig waren er op dat moment enkele ‘Volumianen’ aanwezig, en zij vroegen hem of hij geen interesse had om auditie te doen.

Zo gevraagd, zo gedaan. Hij verscheen in echte gejatte bowlingschoenen en het klikte meteen. Een dag later stond hij op het podium met Volumia! Z’n rauwe en warme stem is nu karakteristiek voor de “Volumia!-sound”. Tevens is Xander samen met Axel het muzikale brein binnen Volumia!. De meeste tekst en muziek van Volumia! komen van de hand van Xander. Z’n studie aan de Hogere Hotel School in Maastricht heeft hij voor Volumia! laten vallen. “Alles of niets” is z’n motto.

Het is alles geworden!!

Xander speelt zowel live als in de studio op Roland keyboards en Yamaha vleugels.

 

Zanger zijn bij Volumia! het betekent ook vragen als deze beantwoorden. Het betekent ook plaatsnemen in panels. Het betekent niet alleen interviews geven maar ook afnemen (Xander met Regilio Tuur in het televisieprogramma Contra), het betekent een instant mening hebben over elke kwestie op elk gebied, het betekent iets moeten schrijven over het belang van Elvis Presley terwijl je eigenlijk niet zoveel met zijn muziek hebt. Het betekent ook geïntroduceerd worden als ‘dat lekkere ding van Volumia! dat ook nog eens heel aardig kan zingen’ (Break Out). Het betekent ook een keelontsteking oplopen en vervolgens overal lezen dat je ‘Joe Cocker niet aankunt’. Het betekent ook in een openhartige bui vertellen dat je ooit op vakantie een uur op het politiebureau hebt gezeten na een illegale overnachting in een openbaar gebouw en vervolgens van een ‘crimineel verleden’ beschuldigd worden.

Soms zegt Xander: ‘Ik heb gekozen voor zingen, niet voor alles eromheen.’ Het is een bescheiden kanttekening. Zó bescheiden, dat hij volledig wegvalt tegen het plezier dat Xander de Buisonjé lijkt te beleven aan niet alleen het zingen, maar ook de schijnwerpers, de aandacht. Hij houdt ervan. Altijd gedaan, ook. ‘Ik kan me nog herinneren dat ik bij hockey soms alleen voor het publiek speelde. Dat applaus als ik een doelpunt had gemaakt…geweldig.’ Axel: ‘Xander houdt van aandacht. Dat vindt hij niet alleen leuk, hij heeft het ook nodig.’
Xander: ‘Klopt. En mensen om me heen, die heb ik nodig. Ik ben een echt mensenmens.’
Bovendien, zegt hij in mei 1998 tegen Yes: ‘Als ik die aandacht niet leuk vind, moet ik nu stoppen. Je moet niet zeiken. Als je voor het artiestenbestaan kiest, krijg je dit er gewoon bij. Dan moet je er ook naar handelen. Ook bij gewoon werk word je wel eens moe. Zo kan ook dit werk niet altijd leuk zijn.’

Xander de Buisonjé. Geboren, viereneenhalve week te vroeg overigens, in Voorburg bij Den Haag, maar opgegroeid in het Brabantse Son. Pa was Marketing Consultant, zijn moeder Marlies, geboren in Indonesië, werkte als secretaresse. Hij blikt terug op een ‘superjeugd’. ‘Van de eerste tien jaar zijn het vooral de genegenheid en warmte die ik me kan herinneren’. Als kind is hij volgens zijn moeder heel knuffelig, wat er trouwens nooit meer helemaal uitgegaan is.
In huize De Buisonjé staat een piano, waar Xander, net als eerder zijn broer Marc en later zusje Minouche, vanaf zijn achtste les op krijgt. Vader Rob: ‘Xander was van de drie degene die direct uit school achter de piano ging zitten. Hij was heel muzikaal. Dat merkten we eigenlijk al toen hij in de box stond te dansen op de muziek van de radio.’
Xander: ‘Het klinkt slijmerig, maar ik heb de piano echt leren kennen als een vriend. De piano luister altijd naar je. Als er iets met me aan de hand was, hoorde mijn moeder dat aan mijn pianospel.’

Tussen zijn veertiende en nachttiende is hij ‘bepaald geen lieverdje’. Hij licht toe: ‘Fietsen jatten. `s Nachts stiekem uit bed sneaken en met vriendjes in gebouwen klimmen die we vervolgens volspoten met graffiti. En vooral veel geld in gokautomaten steken. Maar als mijn moeder me erop aansprak, vertelde ik alles. Ik kon niet liegen tegen mijn moeder. Een leraar zei tegen mijn ouders: ‘Xander is heel leuk, spontaan en intelligent. Buiten de les.’ Ik weet nog wel dat ik op mijn achttiende dacht: vanaf nu kan ik een strafblad krijgen, nu moet ik gaan opletten.’
Hij gaat naar het atheneum en dat gaat best voorspoedig. Het eerste jaar. Na de tweede gaat hij toch maar naar drie havo, ook nog met een taak. ‘Vervolgens ging ik van vier naar vijf, eveneens met een taak. Ik slaagde het jaar daarop, maar pas nadat ik een herexamen had gedaan voor handel, waarvoor ik een 5,4 moest halen.’ Grinnikend: ‘Ik haalde een 5,7.’

Hij gaat drummen en zijn eerste echte bandje heet Sophie And the Cigars. In het straatje van The Cult. Vijftien is hij dan. Hij speelt ook in Gitars, Drums and Scums, wat, zoals de naam al doet vermoeden, een tamelijk heavy band was. Ze spelen onder meer nummers van de Red Hot Chili Peppers en Living Colour. Zingen dot hij voor het eerst in een gelegenheidsbandje met allemaal leden van andere coverbands. Daarmee zingt hij ‘Love Rears Its Ugly Head’, eveneens van Living Colour.

Alhoewel hij thuis ‘goed, maar niet ongezond’ verwend wordt, werkt hij bij voor wat extra geld. Als afwasser, als krantenbezorger. ‘Maar dan werd ergens een stapel onbezorgde kranten gevonden en werd ik weer ontslagen’.
De horeca spreekt hem meer aan. Evenals dat weekendbaantje bij de Griek. ‘Eerst werken, daarna ouzo`s achterover hakken.’
Vanwege zijn affiniteit met de horeca wordt hij toch maar niet chirurg of dokter, maar gaat hij naar de Hogere Hotelschool in Maastricht. Vader Rob: ‘Die opleiding doorliep hij op de hem inmiddels bekende levenslustige wijze.’
Hij duikt helemaal het studentenleven in. De hockeystick gaat de kast in, Xander gaat voor de studentenverenigingen, de feesten, de jaarclubjes en alles wat erbij hoort. Hij haalt een enorme hoeveelheid flauwekul uit, die hij één keer zelfs met een schorsing moest bekopen, maar waar hij jaren later naar dato nog steeds bulderend van het lachen kan vertellen. ‘Het eerste jaar woonde je daar als student intern. Dan zette ik `s nachts met een andere jongen een flesje Brand-bier voor iedere kamerdeur. En vervolgens renden we door de gang, beukten we op alle deuren en schreeuwden: “Brand! Brand”
Of we gingen `s nachts de gang op met bierdopjes. Tussen de deur van die studentenkamers en de vloer zat een paar centimeter ruimte, genoeg voor zo’n dopje. Dat schoten we dan bij een meisje naar binnen. Op de vloer lag linoleum, dus je hoorde het dopje heel hard door de kamer stuiteren. Dan werd zo’n meisje wakker. En wat doet een meisje als ze `s nachts wakker wordt? Dat gaat ze naar de wc. We gingen om de hoek staan en zo gauw ze deur van het damestoilet achter zich dichttrok, doken wij haar kamer in en gingen we onder haar bed liggen. Vervolgens kwam ze terug, sloot haar deur, deed het licht uit en ging in bed liggen. En dan gingen wij dierengeluiden maken. Net zo lang tot we een enorm gegil hoorden, het licht weer aanging en ze verstijfd van angst onder haar bed keek. Kiekeboe!’

Weinig mensen kunnen zo uitgebreid een grappige anekdote vertellen als Xander. Als hij herinneringen ophaalt, zwaait hij met zijn armen, gaat hij staan, imiteert hij stemmen en gezichtsuitdrukkingen, kortom: beleeft hij het gewoon nog een keer. Geen wonder dan ook dat hij bevriend is met Axel, die exact dezelfde eigenschap heeft. Over de nachten die ze samen op stap gingen en de vakantie naar Praag (‘Toen ben ik zeven kilo aangekomen’), kunnen ze letterlijk uren vertellen, en dan nog een volgende zin beginnen met ‘Maar wat echt grappig was…..’
Axel: ‘We hebben precies hetzelfde gevoel voor humor. Alleen al daarom is Xander één van de weinige mensen die ik nooit moe word.’

Uiteindelijk stopt hij met de hotelschool om helemaal te gaan voor Volumia! Al is hij na jaren hotelschool nog steeds met tweedejaars vakken bezig, hij vindt het een grote stap. ‘Het moment om te kiezen was aangebroken. Opeens was ik dus muzikant. Dat vond ik nogal wat. Ik denk dat die opleiding uiteindelijk wel zou zijn gelukt. Maar het moest niet. En ik ben wel iemand bij wie het moet. Nu ben ik mijn hart achternagegaan.’ Zijn vader zegt het anders: ‘Xander is zijn talent achterna gegaan.’ Robin: ‘Xander valt steeds met zijn neus in de boter. Maar hij kan ook alles. Als Xander gaat golfen, blijkt hij goed te zijn in golfen. En als we vroeger achter de vrouwen aan gingen, maakte niemand een schijn van kans bij hem. Probeert hij wat liedjes te schrijven, blijkt hij dat ook te kunnen. Soms denk ik wel eens dat hij alles kan.’

Getalenteerd dus, zonder meer. Iedereen die over Xander praat, zegt het: ‘getalenteerd’. Het opvallendste is dat iedereen die over Xander praat, überhaupt op dezelfde bewoordingen uitkomt. Xander is een open boek. Zijn vader Rob: ‘Hij laat geen ruimte over voor misinterpretaties. Alle eigenschappen van Xander zijn meer dan duidelijk.’ HP: ‘Net zoals zijn teksten precies zijn zoals hij zelf is, zo is hij ook precies zoals hij zich voordoet. Alles aan Xander is eerlijk.’

Wie Xander voor het eerst ontmoet en achterdochtig van aard is, zou wel eens wantrouwend kunnen worden. Xander is niet gewóón vriendelijk, Xander is hooguit overrompelend vriendelijk. Xander geeft geen koel handje, maar meteen een schouderklop en het liefst een knuffel. Een act, denkt de scepticus. Puur natuurt, zegt zijn omgeving.
Harold: ‘Xander is een enorm innemende persoonlijkheid. Hij kan heel erg snel sympathie wekken bij mensen. Hij pakt iedereen in. Het is de levende definitie van een sociaal type, een gezelschapsmens.’
Rob de Buisonjé: ‘Mensen die hem als kind hebben gekend, zeggen altijd dat ze het logisch vinden dat hij nu in de belangstelling staat. Dat zit in zijn karakter. Xander beweegt zich heel gemakkelijk tussen mensen.’
‘Xander is de gangmaker op het feest,’ zegt Birgit. ‘Als Axel van twee hoog van een flat springt, zal Xander altijd van vier hoog springen.’ Lachend: ‘En HP is dan degene die het succes heeft door iedereen te vertellen dat Xander van de vierde is gesprongen.’ Legendarisch binnen de band zijn ook Xanders baldadige neigingen puur en alleen ter vermaak van Robin.
Axel: ‘Komt nog bij het lopend moppenmagazijn is, dat hij de neiging heeft iedereen op te vrolijken plus dat hij hyperactief is. Hij is heel druk, kan geen half uur stilzitten. Als je met Xander uiteten gaat, staat hij minstens drie keer op. Door al die eigenschappen is hij wel eens te nadrukkelijk aanwezig, te overheersend.’
Een gevoelige romanticus, dat is hij ook. Tegen Yes zegt hij in juni 1998: ‘Ik huil heel vaak. Dat heeft niet alleen met verdriet te maken. Om een voorbeeld te geven: toen die darter Raymond van Barneveld dat pijltje in de roos gooide, wereldkampioen werd, op zijn knieën ging en moest huilen, zat ik ook te janken. Ik stel me voor dat die jongen vanaf zijn elfde dartpijltjes gooit en er alles voor opzij heeft gezet. Ik verplaats me in hem. Ik heb voor Volumia! ook alles opzij gezet.’
Axel: ‘Zijn inlevingsgevoel is groot. Je kunt Xander ook `s nachts bellen om je hart uit te storten.’

Hij is veranderd, zegt hij zelf. Hij legt het uit aan de hand van de band. Vroeger leek hij heel erg op Axel. In mei 1998 geeft hij samen met Axel een interview aan Break Out. Dan beklaagt Axel zich nog over Xanders lakse instelling. ‘Al een half jaar lang logeert hij op mijn studentenkamer, omdat hij een huis zoekt. Ik wil `s ochtends van alles doen. Dus sta ik op. Hij heeft dat niet. Xander kan rustig de hele dag op zijn matrasje midden in de kamer blijven liggen.’ Xander doet in het interview geen enkele moeite het opgeroepen beeld te weerleggen. Sterker nog, hij doet er nog een schepje bovenop: ‘Heerlijk! Videootje erbij, pizzaatje. En samen met een meisje is dat toch helemaal fantastisch? Beetje knuffelen, vrijen…’ Das war einmal. Tegenwoordig is hij een combinatie van drie andere bandleden. De humor en het opgewekte positivisme van Axel heeft hij nog steeds, zegt hij. Maar het muzikantenhart heeft zich ontwikkeld à la Robin. En van HP heeft hij geleerd zijn ambities te ontwikkelen en op zijn tijd zakelijk en rationeel te zijn.

En inderdaad, hij is ook veranderd. Lijkt minder een allemansvriend. Is erachter dat er binnen de band geen sprake meer is van negen even grote talenten, of in ieder geval niet meer van negen gelijk ontwikkelde talenten. Hij schrijft, hij componeert, hij produceert (mee), hij zingt. Hij krijgt aanbiedingen van andere artiesten om liedjes te schrijven, hij krijgt filmscripts toegestuurd. En hij weet het. Hij zegt nu ronduit: ‘Ik zal geen nacarrière hebben. Ik stop voordat die aanbreekt.’
Hij doet ook minder moeite ergernissen voor zich te houden of andere de hand boven het hoofd te houden. ‘Als ik een fout maak, zit de hele band op mijn nek. Doe ik het goed, krijg ik geen compliment. Want, zo is de beredenering, dat heeft Xander niet nodig, die krijgt toch al aandacht genoeg.’
Harold: ‘Tegenwoordig weet hij heel goed waar zijn kwaliteiten liggen en wat hij wil. Hij heeft in een snel tempo discipline ontwikkeld.’
Eric: ‘Er blijkt nu ook een streberig mannetje in Xander te zitten, dat komt naar voren als het om zijn liedjes gaat. Hij heeft veel meer zelfvertrouwen gekregen.’
Rob de Buisonjé: ‘Hij kijkt van nature buitengewoon opgewekt tegen alles wat er in de wereld gebeurt aan. Dat heeft hij enigszins moeten verlaten, zonder zijn natuur geweld aan te doen. Maar hij is wel iets oppassender geworden.’

‘Een groot kind,’ dat was jarenlang de gangbare definitie voor Xander. Sommige bandleden noemen hem nog steeds zo. Die hebben een ontwikkeling gemist, zegt hij zelf: ‘Dat vind ik een achterhaalde typering.’ Niet helemaal eerlijk, want in december 1998 zei hij zelf nog in Viva: ‘Wilde ik eerst koste wat kost mijn wilde haren houden, nu wil ik ook volwassen zijn. (…) Eigenlijk ben ik nog altijd een kind in het lichaam van een volwassene.’ Maar hij snapt het wel: hij heeft zo lang zijn oude imago gecultiveerd, dat hij dat niet zomaar kwijtraakt. ‘In mijn studententijd was ik er alleen voor mijn vrienden. Het begrip verantwoordelijkheid kende ik niet. Op een gegeven moment dachten mensen volgens mij dat ik maar drie dingen kon: drinken, feesten en vrouwen versieren. Ik heb er echt voor moeten knokken om überhaupt enige geloofwaardigheid te krijgen binnen de band. Xander, verantwoordelijk voor de liedjes? Xander, die alleen maar geïnteresseerd is in lol, lol, feest en feest? Dat was het beeld en daar was ik zelf schuldig aan.’

Toch is de verandering ook weer niet drastisch. Xander kan wel vol overtuiging vertellen dat hij vroeger zo ontzettend onbevangen was en dat dit nu over is, hij vertelt dat wel aan een keukentafel waarop een grote, zojuist bezorgde doos staat. Met daarin een tamelijk dure pan. Niet dat hij die nu zo enorm nodig had, maar hij zag er zo mooi uit op de televisiereclame. ‘Ik ben verslaafd aan teleshoppen. Boven staat nog wat van die fitnessapparatuur.’ Dat is en blijft Xander. In dat opzicht is hij niet veranderd, zeggen zijn mede-bandleden. Tamara: ‘Dat vind ik zo knap aan Xander. Hij blijft altijd zichzelf, in elke situatie.’ Robin: ‘Het is nog steeds de Xander die het lekker vindt om een potje te poolen.’

Op 16 februari 1999 krijgt hij een volledige pagina in De Telegraaf, op de pagina van het orakel Henk van der Meyden, die het klaarspeelt zijn naam een hele pagina lang verkeerd te schrijven (Xander Buisonjé). Van der Meyden is vooral gefascineerd door Xanders status van vrijgezel, wat stilistische hoogstandjes als ‘Tot nu toe waren zijn love-story`s minder succesvol dan zijn songs’ oplevert. Of deze: ‘In zijn zelfgemaakte hit ‘Hou me vast’ zingt hij heel teder over het verlangen om na een nare dag in iemands armen te liggen en te genieten van de tederheid…Maar op het ogenblik houdt niemand Xander zelf vast!’

Een dikke twee maanden later kan Henk zijn lol op: Xander (nog steeds: ‘Buisonjé’ in plaats van ‘de Buisonjé’), de meest begeerde jonge vrijgezel van Nederland’ heeft een vriendin. Pardon, excuus: ‘een liefdeskoningin’. Wendy van Dijk. Hij heeft haar leren kennen tijdens een hilarische uitzending van het programma Ken Dit, waar Wendy, vermomd als de stuntelige Japanse tv-journaliste Ushi, hem interviewde en hij steenkolen-Engels afwisselde met een slappe lach.
Na een bezoek van Wendy aan het Marlboro Flashbacks-optreden in Paradiso slaat de vlam over. Ook naar de roddelpers. ‘Xander vertelde mij (Henk dus-L.V.) gisteravond dat hij enorm verliefd is op Wendy. Wendy zei: ‘Ik hou van Xander. Het is een fantastische jongen die heel lief en heel eerlijk is.’
Het artikel met twee foto`s en het curieuze onderschrift ‘Wendy van Dijk en Volumia!-zanger Xander Buisonjé geven toe stapelverliefd op elkaar te zijn’ siert de voorpagina van De Telegraaf.
Maar daar is het verhaal nog niet mee verteld. Een paar dagen later trekt Henk onder de kop ‘Wendy: Hoe ik naar Xander werd TOEGEDREVEN’ en de intrigerende subkop ‘Was hun liefde voorbestemd?’ nog een pagina uit voor Xander (nog steeds Buisonjé) en Wendy. Met opnieuw fraaie staaltjes Henk van der Meyden-proza: ‘Hart in actie is overigens wel een titel die slaat op haar romance met Xander.’

Eén ding ontbreekt nog: een gezamenlijk foto. Die komt een dag later, in opnieuw een groot verhaal, ditmaal onder kop: ‘Hier zijn ze dan: Wendy en haar Xander.’ Ze voelen zich allebei nog wat opgelaten als onze fotograaf hen vereeuwigt,’ schrijft de immer meelevende Henk van der Meyden.
Maar het kan nog erger. Party vraagt zich maar meteen af ‘Hoelang zal hun liefde duren? Playboy Xander getemd door frivole Wendy van Dijk.’ Party-onderzoeksjournaliste Anette de Vries schrijft: ‘Collega`s vragen zich ook al stiekem af hoe lang blonde Wendy haar zanger nog kan bekoren. Tegen die tijd zal ze de titel van haar tv-show in ieder geval kunnen veranderen in ‘Gebroken hart in actie.’ Ook de andere bladen duiken erop, nadat ze de twee hebben ‘betrapt’. Story stookt eind april 1999 dat sinds zijn relatie met Wendy ‘de liefdeskilo`s eraan vliegen.’ Break Out plaatst een foto van de twee op het Leidseplein, waar ze na ‘warmdraaien in café Palladium helemaal loos gingen in de bar van het poepsjieke American Hotel. Wat ze de rest van de nacht deden, kunnen we wel raden.’

Hij heeft ‘wel wat tikken gehad’ sinds het succes, zegt hij. ‘Mijn leven was de laatste twee jaar een aaneenschakeling van overrompelde indrukken.’
Tuurlijk, hij baalde wel dat ‘heel Nederland wist dat Wendy en ik een relatie hadden voor we dat zelf wisten’.
Maar hij leert ervan, zegt hij ook.
Hij was het, die in de studio wilde blijven toen de contractonderhandelingen vastliepen. ‘Zou me niet nog een keer gebeuren.’
Hij liet zich in 1998 ompraten met ontbloot bovenlijf te poseren. ‘Mijn vrienden hebben zich kapot gelachen. Doe ik ooit meer.’ En hij werkt niet meer met roddeljournalisten die over hem gelogen hebben. Maar, zo voegt hij toe, de insteek blijft: ‘Ja, tenzij.’ Niet: ‘Nee, mits.’ ‘Als iemand me naait, wil ik niet meer met hem werken. Maar ik ga er niet vanuit dat iemand er op uit is me te naaien.’
Vader Rob: ‘Het kwaad zit niet in Xander. Niet in het minst.’

En aan de andere kant, hij wil ook blijven wat anderen in hem waarderen: dat hij juist zichzelf blijft. En af en toe gek doen. Tegen Nieuwe Revu vertelt hij in 1998, nadat hij arm in arm met Katja Schuurman heeft gelopen: ‘Toch iets om een stijve van te krijgen’ en op Radio drie geeft hij ronduit antwoord op de vraag of hij in de beginjaren wel eens iets met Birgit en Tamara heeft gedaan: ‘Jawel. Maar nooit tegelijk.’
Dat is Xander. En dat blijft Xander. Want nog geen tien seconden nadat hij zegt ‘Zoiets zou ik nou niet meer zo snel zeggen’, voegt hij toe: ‘Maar eigenlijk is het wel lachen!’

Xander:

Als je als band 10 jaar bij elkaar bent, moet er wel sprake zijn van ongekende magie! Alles hebben we samen meegemaakt. Niet alleen op muzikaal gebied, maar ook op persoonlijk vlak. Wat hebben we gelachen en genoten van ons plotselinge succes. Jezus, wat hebben we gelachen! En dan nu, als klap op de vuurpijl, een best-of CD! Een ware bekroning op 10 onvergetelijke jaren, vol met fantastische herinneringen, genoeg voor 9 levens.
The Music Rules!

Dikke kus XXXander

PS en de dikste kus is natuurlijk voor al onze trouwe fans. Zonder jullie hadden we dit nooit 10 jaar kunnen volhouden. Oneindig veel dan daarvoor!