Birgit is geboren in het Utrechtse Oudewater, maar haar jeugd bracht ze grotendeels door in Maastricht. Op zeer jonge leeftijd maakte ze al kennis met muziek. De viool bepaalde zes jaar lang een deel van haar prille leventje. Op de middelbare school zong ze als solozangeres voor volle zalen tijdens professioneel opgezette musicals. Een begin van een glansrijke carrière. Daarnaast heeft ze als zangeres behoorlijk wat ervaring opgedaan in diverse bandjes. Samen met Tamara vormt ze een perfect team.

Birgit is de jongste van de band en een groot fan van Prince en Jacques Brel. Buiten zangeres ontpopt Birgit zich ook als tv-presentatrice. Samen met Tamara heeft ze haar eigen tv-programma op de Limburgse zender L1 gepresenteerd.

 

 

Birgit Ingen-Housz. Geboren (met één groen en één ruin oog, maar dat geheel terzijde) in Oudewater – tussen Utrecht en Gouda – als dochter van een ‘districthoofd kabelnetten’ (pa) bij KPN, toen nog PTT en een vertegenwoordiger (ma). Vanaf haar zesde opgegroeid in de veilige geborgenheid van een Limburgs dorp (Bunde), beschermd opgevoed in een gezin waarin muzikale creatie een belangrijke rol speelde. Birgits vader speelt bijvoorbeeld al veertig jaar dwarsfluit. Zelf wilde ze eigenlijk harp spelen, maar de beschikbare ruimte in huize Ingen-Housz liet dat instrument niet toe. Dus werd het op de kleuterschool de blokfluit en later de viool. Zes jaar lang moest ze elke dag om vijf uur uit school om vioolles te volgen.

Zangeres, dat wilde ze worden. En, zoals dat dan hoort, stond Birgit met een haarborstel in de hand liedjes mee te zingen voor de spiegel. Op de lagere school kreeg ze een hoofdrol in de schoolmusical. ‘Maar die kreeg je al snel als je een beetje toon kon houden.’ Ze zong een liedje in het cabaret in Meerssen. Op de middelbare school maakte ze voor het eerst kennis met een echt groot koor. Ze bezocht een uitvoering waar ‘Flash Gordon’ van Queen werd gezongen. ‘Zeventig stemmen die dat nummer driestemming zongen, daar kreeg ik echt kippenvel van.’

Ze ging zingen in een show- en een zangkoor. Tijd zat. ‘Ik was de bolleboos van de klashet ging me heel gemakkelijk af. Daarom heb ik ook het gymnasium gedaan.’ Maar niet afgemaakt. ‘Daar was ik te lui voor. Ik stapte over naar het atheneum, samen met een vriendinnetje. Dat hadden we samen afgesproken, vonden we stoer.’
De bandjes-kant van muziek maken stond nog heel ver van haar af. ‘Ik kwam uit een dorp. Bandjes waren voor ruige mensen. Niet voor meisjes als ik.’
Naast zangeres wilde Birgit ook piloot worden. Net als haar broer Niels, die aan de opleiding begonnen was. Politieagent, dat leek haar ook wel iets. Of privé-detective. Kortom, ze werd tolk. Birgit schreef zich in voor de hbo-opleiding Tolk-Vertaler in Maastricht en ging daar op kamers.
‘Ik wilde op mezelf wonen. Maar dan wel dicht genoeg bij huis om de was te kunnen brengen.’
Na een jaar kapte ze met Tolk-Vertaler, wat bij die opleiding overigens niet bepaald uitzonderlijk is. Ze raadpleegde Elseviers fameuze opleidingenalmanak, maar ook die bood niet echt een oplossing. ‘Ik vond gewoon niets leuk.’
Het minst niet-leuk was dan nog wel de opleiding Facilitaire Dienstverlening in Heerlen, waarnaar ze na een jaar dan ook verhuisde. Weer iets heel anders dan politieagent, privé-detective of tolk, maar ja: ‘Ik moest toch iets studeren.’

Met een serie vertragingen waar de NS nog een puntje aan zou kunnen zuigen is ze inmiddels met de afronding van haar opleiding bezig. Ze liep stage bij het congrescentrum MECC in Maastricht en bij Volumia! als organisator van de ‘Hou me vast’-tour, maar echt getrokken heeft ze niet aan die opleiding. In het begin was het de nieuwe vrijheid die de boeken in de tas hield (‘Jongens en kroegen bepaalden mijn leven’), daarna de drukte met Volumia! ‘Als ik ooit het diploma haal, is dat echt een schande voor de school. Ik ben zo iemand die in noodgevallen altijd vriendinnetjes wordt met de nerd van de klas, zodat ik alle aantekeningen krijg.’ En toch wil ze het perse hebben, dat diploma. ‘Voor mezelf, ik wil eindelijk iets afmaken waar ik trots op ben. Voor mijn ouders, voor alle tijd die ze in me hebben gestoken. En voor mijn eigen ontwikkeling.’

Die muzikale uitwassen van de grote stad, bandjes, die begonnen pas met de band Marilyn Monroe, waar ze Tamara leerde kennen. Als ze een keer naar een optreden van die band gaat kijken, is vooral haar gezelschap diep onder de indruk. ‘Wauw, wat professioneel,’ is zijn oordeel, terwijl Birgit alleen hoort dat het tamelijk alternatieven muziek is.
Wanneer de bandleden van Marylin Monroe een videoband van haar optreden op het cabaretfestival in Meerssen onder ogen krijgen, vragen ze Birgit als zangeres. Haar eerste indruk op de repetitie is vooral ‘veel haar’ te zien is en dat ze deze bandleden vooral niet mee naar huis moet nemen. ‘Mijn moeder zou een beroerte krijgen.’ Die repetities vinden overigens in een huiskamer plaats. ‘We mochten geen lawaai maken. Daarom repeteerde we akoestisch.’
Het enige optreden met Marylin Monroe, op het lokale Bunkerpop, herinnert Birgit zich nog steeds. ‘Er waren zo veel alternatieve mensen, dat wij eigenlijk alternatief waren in onze gewone kleding. En ik weet nog dat we hadden gediscussieerd over onze gage. Of die nu vijfhonderdvijftig gulden met of zonder consumpties moest bedragen.’

Als Tamara benaderd wordt door Volumia!, twijfelt Birgit in eerste instantie om mee te gaan. Uit loyaliteit met de leden van Marylin Monroe, die weliswaar qua leeftijd en levenswijze ver van haar afstaan, maar wel moeite hebben gedaan om haar in te werken. Ook bij Volumia! valt ze van de ene verbazing in de andere.
‘Zo veel dingen waren nieuw voor mij. Volumia! had bijvoorbeeld monitoren op het podium. Ik vond dat maar een raar woord. Je ziet er toch niks op?’ Al snel is ze nadrukkelijk ‘het meisje’ van de band. De jongste, de groenste. ‘Ik was een gemakkelijk pestdoel. Liet dat ook gebeuren. Ik liet over me heen lopen.’

Ook het feit dat Volumia! maar eigenlijk één zangeres zocht en dat die zangeres Tamara heette, heeft nog lange tijd doorgewerkt bij Birgit. ‘Ik wist dat ik het niet in me had om lead te zingen, maar toch bleef ik erop hopen. Waardoor ik heel vaak teleurgesteld raakte. Het heeft een hele tijd geduurd voordat ik mijn plaats binnen de band accepteerde. Als Hans-Paul besloot dat Tamara een liedje mocht zingen, zag ik dat als een persoonlijke vernedering. Ik was ook bang voor HP. Hij was het oudste bandlid en ik het jongste. Bovendien vatte ik alles persoonlijk op. Na elke repetitie was ik bang dat ik uit de band zou worden gezet. Ik was er immers toch maar bijgevraagd door Tamara, op mij zaten ze eigenlijk niet te wachten.’

‘Doet haar eigen ding’, ‘Gaat haar eigen gang’, ‘Trekt haar eigen plan’: de formuleringen verschillen, maar Birgits medebandleden zijn het erover eens dat ze eigenzinnig is. En wat dat ding, die gang of dat plan is, dat wil ook wel eens wisselen, voegt iedereen eraan toe. ‘Toen ze iets had met Rob Stenders, zag je haar nauwelijks meer.’ De bandleden hebben Birgit al talloze malen van stijl zien veranderen, vaak afhankelijk van haar omgeving op dat moment. Tamara: ‘Birgit past zich snel aan haar omgeving aan. Daardoor kan ze wat veranderlijk zijn. Bovendien heeft ze de neiging zichzelf te veel weg te cijferen.’
Allemaal waar, zegt Birgit zelf. ‘Als je in mijn kledingkast kijkt, is daar geen peil op te trekken. Mijn wispelturigheid straalt er vanaf. Zo is het ook met mijn gevoelsleven. Ik zit helemaal in de top en ben super vrolijk of ik zit diep in het dal. Ik zou willen dat ik daar ook tussenin kon zitten.’

‘Erg intelligent en erg onzeker,’ is een andere kwalificatie. De uiterlijke compensatie van dat laatste leidt bij buitenstaanders tot het oordeel dat Birgit arrogant is. En af en toe is ze inderdaad best een bitch geweest, oordeelt ze nu zelf. ‘Lekker interessant doen omdat ik in een bandje zong en het vooral heel veel over mezelf hebben, zo was ik in het begin van mijn studententijd. Ik wilde alleen maar leuk gevonden worden en zeker overkomen, iets wat ik zeker niet was. We hebben altijd binnen de band gezegd dat we elkaar zouden waarschuwen als iemand met zijn hoofd in de lucht ging lopen, als iemand zou gaan ‘vliegeren’. In die tijd heeft Tamara dat wel tegen me gezegd.’

Volumia!, en dan met name de hectische periode sinds de keuze voor een eigen repertoire, heeft haar volwassen gemaakt, zegt ze. Rationeler. En harder. ‘Ik ben zo iemand die als eerste “sorry” zegt, al weet ik dat ik geen ongelijk heb. Ik vermijd conflicten. Ik heb nu wel geleerd me wat zakelijker op te stellen. Mijn gevoel zelfs even opzij te zetten, als dat nodig is. Volgens mij ben ik niet meer het meisje van de band.’

Toekomstplannen zijn niet concreet. In ‘da musicbizz’ blijven hangen zou leuk zijn, maar is geen must. ‘Laat mij maar lekker freewheelen en mezelf ontplooien.’ Voorlopig is er de band en wat daarna komt, dat ziet ze nog wel. Privé-detective worden kan altijd nog.

Birgit:

10 jaar Volumia!, in 100 woorden, is amper 10 woorden per jaar.
Ik had nooit eerder iets zolang volgehouden, het ging vanzelf, een speciale band met elkaar.
Genoeg anekdotes voor een speelfilm, genoeg verhalen voor een boek.
Talloze herinneringen opeengepakt in mijn hoofd, het zijn de juiste woorden die ik nog zoek .
Om alles in zo weinig woorden samen te vatten, kost me waarschijnlijk nòg 10 jaar van mijn leven.
Maar diep in mijn hart kijkend komt het hierop neer:
Bedankt Volumia!, crew, familie, vrienden, fans…..
Bedankt voor deze onvergetelijke en oh zo mooie tijd die jullie me hebben gegeven!

Birgit